The Killers
By Ernest Hemingway
Two other people had been in the lunch-room. Once George had gone out to the kitchen and made a ham-and-eggs sandwich ‘to go’ that a man wanted to take with him. Inside the kitchen he saw Al, his derby hat tilted back, sitting on a stool beside the wicket with the muzzle of a sawed-off shotgun resting on the ledge. Nick and the cook were back to back in the corner, a towel tied in each of their mouths. George had cooked the sandwich, wrapped it up in oiled paper, put it in a bag, brought it in, and the man had paid for it and gone out.
‘Bright boy can do everything,’ Max said. ‘He can cook and everything. You’d make some girl a nice wife, bright boy.’
‘Yes?’ George said. ‘Your friend. Ole Anderson, isn’t going to come.’
‘We’ll give him ten minutes,’ Max said.
Max watched the mirror and the clock. The hands of the clock marked seven o’clock, and then five minutes past seven.
‘Come on, Al,’ said Max. ‘We better go. He’s not coming.’
‘Better give him five minutes,’ Al said from the kitchen.
In the five minutes a man came in, and George explained that the cook was sick.
‘Why the hell don’t you get another cook?’ the man asked. ‘Aren’t you running a lunch-counter?’ He went out.
‘Come on Al,’ Max Said.
‘What about the two bright boys and the nigger?’
‘They’re all right.’
‘You think so?’
‘Sure. We’re through with it.’
‘I don’t like it,’ said Al. ‘It’s sloppy. You talk too much.’
‘Oh, what the hell,’ said Max. ‘We got to keep amused, haven’t we?’
‘You talk too much, all the same,’ Al said. He came out from the kitchen. The cut-off barrels of the shotgun made a slight bulge under the waist of his too tight-fitting overcoat. He straightened his coat with his gloved hands.
‘So long, bright boy,’ he said to George. ‘You got a lot of luck.’
‘That’s the truth,’ Max said. ‘You ought to play the race, bright boy.’
The two of them went out of the door. George watched them, through the window; pass under the arc-light, and cross the street. In their overcoats and derby hats they looked like a vaudeville team. George went back through the swinging-door into the kitchen and untied Nick and the cook.
‘I don’t want any more of that,’ said Sam, the cook. ‘I don’t want any more of that.’
Nick stood up. He had never had a towel in his mouth before.
‘Say,’ he said. ‘What the hell?’ He was trying to swagger it off.
‘They were going to kill Ole Anderson,’ George said. ‘They were going to shoot him when he came in to eat.
‘Ole Anderson?’
‘Sure.’
The cook felt the corners of his mouth with his thumbs.
‘They all gone?’ he asked.
‘Yeah,’ said George. ‘They’re gone now.’
‘I don’t like it,’ said the cook. ‘I don’t like any of it at all.’
‘Listen,’ George said to nick. ‘You better go see Ole Anderson.’
‘All right.’
‘You better not have anything to do with it at all,’ Sam, the cook, said. ‘You better stay way it at all,’ Sam, the cook, said. ‘You better stay way out of it.’
‘Don’t go if you don’t want to,’ George said.
‘Mixing up in this ain’t going to get you anywhere,’ the cook said. ‘You stay out of it.’
‘I’ll go see him,’ Nick said to George. ‘Where does he live?’
The cook turned away.
‘Little boys always know what they want to do,’ he said.
‘He lives up at Hirsch’s rooming-house,’ George aid to Nick.
‘I’ll go up there.’
Outside, the arc-light shone through the bare branches of a tree. Nick walked up the street beside the car-tracks and turned at the next arc-light down a side-street. Three houses up the street was Hirsch’s rooming-house. Nick walked up the two steps and pushed the bell. A woman came to the door.
‘Is Ole Anderson here?’
‘Do you want to see him?’
‘Yes, if he’s in,’
Nick followed the woman up a flight of stairs and back to the end of the corridor. She knocked on the door.
‘Who is it?’
‘It’s Nick Adams.’
‘Come In.’
Nick opened the door and went into the room. Ole Anderson was lying on the bed with all his clothes on. He had been a heavyweight prize-fighter and he was too long for the bed. He lay with his head on two pillows. He did not look at Nick.
‘What was it?’
‘I was up at Henry’s,’ Nick said, ’and two fellows came in and tied up me and the cook, and they said they were going to kill you.’
It sounded silly when he said it. Ole Anderson said nothing.
‘They put us out in the kitchen,’ Nick went on. ‘They were going to shoot you when you came in to supper.’
Ole Anderson looked at the wall and did not sat anything.
‘George thought I’d better come and tell you about it.’
‘There isn’t anything I can do about it,’ Ole Anderson said.
‘I’ll tell you what they were like.’
‘I don’t want to know what they were like,’ Ole Anderson said. He looked at the wall. ‘Thanks for coming to tell me about it.’
‘That’s all right.’
Nick looked at the big man lying on the bed.
‘Don’t you want me to go and see the police?’
‘No,’ Ole Anderson said. ‘That wouldn’t do any good.’
‘Isn’t there something I could do?’
‘No. There ain’t anything to do.’
‘Maybe it was just a bluff.’
‘No, it ain’t just a bluff.’
Ole Anderson rolled over towards the wall.
‘The only thing is,’ he said, talking towards the wall, ‘I just can’t make up my mind to go out. I been in here all day.’
‘Couldn’t you get out of town?’
‘No,’ Ole Anderson said. ‘I’m through with all that running around.’
He looked at the wall.
‘There ain’t anything to do now.’
‘Couldn’t you fix it up some way?›
‘No. I got in wrong.’ He talked in the same flat voice. ‘There ain’t anything to do. After a while I’ll make up my mind to go out.’
‘I better go back and see George,’ Nick said.
‘So Long,’ Said Ole Anderson. He did not look towards Nick. ‘Thanks for coming around.’
Nick went out. As he shut the door he saw Ole Anderson with all his clothes on, lying on the bed looking at the wall.
‘He’s been in his room all day,’ the landlady said downstairs. ‘I guess he don’t feel well. I said to him: ‘‘Mr. Anderson, You ought to go out and take a walk on a nice fall day like this,’’ but he didn’t feel like it.’
‘He doesn’t want to go out.’
‘I’m sorry he don’t feel well,’ the woman said. ’He’s an awfully nice man. He was in the ring, you know.’
‘I know it.’
‘You’d never know it expect from the way his face is,’ the woman said. They stood talking just inside the street door. ‘He’s just as gentle.’
‘Well, good-night, Mrs. Hirsch,’ Nick Said.
‘I’m not Mrs. Hirsch’ the woman said. ‘She owns the place. I just look after it for her, I’m Mrs. Bell.’
‘Well, Good-night, Mrs. Bell,’ Nick said.
‘Good-night,’ the woman said.
Nick walked up the dark street to the corner under the arc-light, and then along the car-tracks to Henry’s eating-house. George was inside, back of the counter.
‘Did you see Ole?
‘Yes,’ Said Nick. ‘He’s in his room and he won’t go out.’
The cook opened the door from the kitchen when he heard Nick’s voice.
‘I don’t even listen to it,’ he said and shut the door.
‘Did you tell him about it?’ George asked.
‘Sure. I told him, but he knows what it’s all about.’
‘What’s he going to do?’
‘Nothing.’
‘They’ll kill him.’
‘I guess they will.’
‘He must have got mixed up in something in Chicago.’
‘I guess so,’ said Nick.
‘It’s a hell of a thing.’
‘It’s an awful thing,’ Nick said.
They did not say anything. George reached down for a towel and wiped the counter.
‘I wonder what he did?’ Nick said.
‘Double-crossed somebody. That’s what they kill them for.’
‘I’m going to get out of his town,’ Nick said.
‘Yes,’ said George. ‘That’s a good thing to do.’
‘I can’t stand to think about him waiting in the room and knowing he’s going to get it. It’s too damned awful.’
‘Well,’ said George, ‘You better not think about it.’
آدم کش ها
از ارنست همینگوی
به ترجمۀ نجف دریابندری
دو نفر ديگر به سالن غذاخوري آمده بودند. يک بار جورج به آشپزخانه رفته بود و يک ساندويچ ژامبون و تخممرغ «براي بردن» درست کرده بود، که مردي ميخواست با خودش ببرد. توي آشپزخانه ديد که اَل کلاه لگنياش را عقب سرش گذاشته و روي چهارپايهاي کنار دريچه نشسته و لوله يک تفنگ کوتاه را روي لبه دريچه گذاشته. نيک و آشپز پشت به پشت در سه کنج آشپزخانه نشسته بودند و دهن هر کدامشان با يک دستمال بسته بود. جورج ساندويچ را درست کرده بود، توي کاغذ روغني پيجيده بود، توي پاکت گذاشته بود، آورده بود بيرون، مرد پولش را داده بود و رفته بود.
مکس گفت:«زبل همه کاري ميتونه بکنه. آشپزي هم ميتونه بکنه، هر کاري بخواي. تو براي يه دختر خوب زني ميشي، زبل.»
جورج گفت:«چي؟ رفيقتون، اله اندرسن، ديگه نميآد.»
مکس گفت:«ده دقيقه ديگه بهش فرصت ميديم.»
مکس حواسش به آينه و ساعت بود. عقربههاي ساعت رفتند روي ساعت هفت، بعد هفت و پنج دقيقه.
مکس گفت:«اَل، بيا بريم. ديگه نميآد.»
اَل از آشپزخانه گفت:«پنج دقيقه ديگه.»
در آن پنج دقيقه، مردي آمد تو و جورج گفت که آشپز مريض است. مرد پرسيد:«پس چرا يه آشپز ديگه نميآرين؟ اينجا مگه سالن غذاخوري نيست؟» بعد بيرون رفت.
مکس گفت:«بيا ديگه. اَل.»
ـ اين دو تا زبل و سياهه رو چيکار کنيم؟
ـ اينها مشکلي نيستن.
ـ اين جور خيال ميکني؟
ـ آره بابا. کار ما تموم شد.
اَل گفت:«من خوشم نميآد. لاش و لنگ و وازه. تو زيادي ورميزني.»
مکس گفت:«اه، ول کن بابا تو هم. بايد سر خودمونو گرم کنيم يا نه؟»
اَل گفت:«با وجود اين، زيادي ور ميزني.» از آشپزخانه آمد بيرون. لولههاي کوتاه تفنگ زير کمر پالتو تنگش کمي برجسته بود. اَل با دستهاي دستکشدار پالتوش را صاف کرد.
به جورج گفت:«مرحمت زياد، زبل. خيلي شانس آوردي.»
مکس گفت:«راست ميگه. بايد بليت اسب دواني بخري، زبل.»
هر دو از در بيرون رفتند. جورج از پنجره آنها را ميپاييد که از زير چراغ گذشتند و به آن دست خيابان رفتند. با آن پالتوهاي تنگ و کلاههاي لگني عين بازيگرهاي «وُدويل» بودند. جورج از در بادبزني رفت آشپزخانه و نيک و آشپز را باز کرد.
سم آشپز گفت:«من از اين کارها خوشم نميآد. من از اين کارها خوشم نميآد.»
نيک پاشد ايستاد. پيش از آن هرگز دستمال توي دهنش نچپانده بودند. گفت:«يعني چي؟» ميخواست با هارت و پورت کردن قضيه را ماست مالي کند.
جورج گفت:«ميخواستن اله اندرسن رو بکشن. ميخواستن وقتي ميآد تو شام بخوره با تير بزننش.»
ـ اله اندرسن؟
ـ آره.
آشپز گوشههاي لبش را با انگشتهاي شستش ماليد. پرسيد:«هردوشون رفتن؟»
جورج گفت:«آره. رفتن ديگه.»
آشپز گفت:«خوشم نميآد. اصلاً هيچ خوشم نميآد.»
جورج به نيک گفت:«گوش کن. بهتره بري يه سري به اله اندرسن بزني.»
ـ باشه.
سم آشپز گفت:«بهتره هيچ کاري به اين کارها نداشته باشي. بهتره اصلاً دخالت نکني.»
جورج گفت:«اگه نميخواي بري نرو.»
آشپز رويش را از آنها برگرداند. گفت:«بچه کوچولوها هميشه خودشون ميدونن چيکار ميخوان بکنن.»
جورج به نيک گفت:«تو يکي از اتاقهاي پانسيون هِرش زندگي ميکنه.»
ـ من رفتم اونجا.
بيرون، چراغ خيابان لاي شاخههاي لخت يک درخت ميتابيد. نيک توي خيابان کنار خط تراموا راه افتاد و دم چراغ بعدي پيچيد توي خيابان فرعي. ساختمان پانسيون هِرش سه خانه بالاتر بود. نيک از دو پله بالا رفت و دکمه زنگ را فشار داد. زني آمد دم در.
ـ اله اندرسن اينجاست؟
ـ باش کار داشتين؟
ـ بله، اگه هستش.
نيک پشت سر زن از يک رديف پله بالا رفت و به ته يک راهرو رسيد. زن در زد.
ـ کيه؟
زن گفت:«يه نفر بات کار داره، آقاي اندرسن.»
ـ نيک آدامزم.
ـ بيا تو.
نيک در را باز کردو رفت توي اتاق. اَله اَندرسن با لباس روي تختخواب دراز کشيده بود. او قبلاً مشتزن حرفهاي سنگينوزن بود و قدش از تختخواب درازتر بود. دو بالش زير سرش گذاشته بود. به نيک نگاه نکرد. پرسيد:«چي شده؟»
نيک گفت:«من تو رستوران هنري بودم، دو نفر اومدن من و آشپز و بستن، گفتن ميخوان شما رو بکشن.»
حرفش را که زد به نظرش احمقانه آمد. اَله اندرسن چيزي نگفت.
نيک گفت:«ما رو بردن تو آشپزخونه. ميخواستن وقتي اومدين شام بخورين با تير بزننتون.»
اله اندرسن به ديوار نگاه کرد و چيزي نگفت.
ـ جورج گفت بهتره من بيام شما رو خبر کنم.
اله اندرسن گفت:«من هيچ کاري نميتونم بکنم.»
ـ من به شما ميگم چه شکلي بودن.
اله اندرسن گفت:«من نميخوام بدونم چه شکلي بودن.» به ديوار نگاه ميکرد. «ممنون که اومدي منو خبر کردي.»
ـ خواهش مي کنم.
نيک به مرد گنده که روي تختخواب دراز کشيده بود نگاه کرد.
ـ نميخواين من برم به پليس خبر بدم؟
اله اندرسن گفت:«نه، فايدهاي نداره.»
ـ هيچ کاري نيست من بکنم؟
ـ نه، کاريش نميشه کرد.
ـ شايد فقط بلوف زدهن.
ـ نه. بلوف نيست.
رو به ديوار گفت:«چيزي که هست اينه که حالشو ندارم پاشم برم بيرون. تموم روز همينجا بودهم.»
ـ نميتونين از اين شهر برين؟
اله اندرسن گفت:«نه. ديگه از اينور و اونور رفتن خسته شدهم.»
به ديوار نگاه مي کرد.
ـ حالا ديگه کاري نميشه کرد.
ـ نميشه يهجوري درستش کنين؟
ـ نه. افتادهم تو هچل.
با همان صداي بيحال حرف ميزد.
ـ کاريش نميشه کرد. بعداً شايد تصميم بگيرم برم بيرون.
نيک گفت:«پس من برميگردم پيش جورج.»
اله اندرسن گفت:«مرحمت زياد.» به طرف نيک نگاه نکرد.«ممنون که اومدي.»
نيک رفت بيرون. در را که ميبست اله اندرسن را ديد که با لباس روي تختخواب دراز کشيده بود و داشت به ديوار نگاه ميکرد. پايين که رفت زن صاحبخانه گفت:«از صبح تا حالا تو اتاقش بوده. به نظرم حالش خوش نيست. بهش گفتم آقاي اندرسن، توي روز پاييزي به اين قشنگي پاشين برين بيرون يه قدمي بزنين، ولي هيچ خوشش نيومد.»
ـ نميخواد بره بيرون.
ـ ميدونم.
زن گفت:«هيچ معلوم نميشه، اِلا از صورتش.» توي درگاه ورودي ساختمان ايستاده بودند و حرف ميزدند. «خيلي هم مهربونه.»
نيک گفت:«خب، شب به خير، خانم هِرش.»
زن گفت:«من خانم هرش نيستم. اون مالک اينجاست. من فقط از اين خونه نگهداري ميکنم. من خانم بِل هستم.»
نيک گفت:«خب، شب به خير، خانم بِل.»
زن گفت:«شب به خير.»
نيک توي خيابان تاريک راه افتاد تا رسيد سر نبش زير چراغ، بعد کنار خط تراموا را گرفت و رفت به رستوران هنري. جورج آن تو پشت پيشخان بود.
ـ اله رو ديدي؟
نيک گفت:«آره تو اتاقشه، نميآد بيرون.»
آشپز صداي نيک را که شنيد در آشپزخانه را باز کرد. گفت:«من اصلاً گوش هم نميدم.» و در را بست.
جورج پرسيد:«بهش گفتي؟»
ـ آره بهش گفتم، ولي خودش جريانو ميدونه.
ـ چيکار ميخواد بکنه؟
ـ هيچي.
ـ ميکشنش.
ـ آره لابد.
ـ لابد تو شيکاگو يه کاري کرده.
نيک گفت:«آره گمونم.»
ـ خيلي وحشتناکه.
نيک گفت:«خيلي ناجوره.»
ديگر چيزي نگفتند. جورج خم شد دستمالي برداشت و روي پيشخان را پاک کرد.
نيک گفت:«نميدونم چيکار کرده.»
ـ به يه بابايي نارو زده. براي اين چيزهاست که ميکشنشون.
نيک گفت:«من از اين شهر ميرم.»
جورج گفت:«آره. خوب کاريه.»
ـ فکرشو که ميکنم دود از کلهام بلند ميشه: اون تو اتاقش منتظره خودش هم ميدونه کارش تمومه. خيلي ناجوره.
جورج گفت:«خب پس بهتره فکرشو نکني.»
زبان فارسی
نرم افزارخانه
کارگاه ترجمه
کتابخانه
ترجمه
اخبار
پیوندکده
گوناگون
آموزش
tarjomani.wordpress.com 
بیان دیدگاه